Pracht en pijn: bezoek aan Oak Alley Plantage in Louisiana

De Oak Alley plantage is een van de meest bekende plantages in de Verenigde Staten vanwege de schoonheid van het grote huis aan het einde van een laan met tientallen eikenbomen die gemiddeld 200 jaar oud zijn. Dat neemt natuurlijk niet weg dat op deze plantage dag in dag uit, soms wel 18 uur op een dag, tientallen slaven aan het werk waren. Een verslag van ons bezoek aan de Oak Alley plantage in Louisiana.

Ligging van de Oak Alley Plantage in Lousiana

Overzicht van de Oak Alley plantage met tuinen en slavenhuisjes

De Oak Alley Plantage ligt in het zuiden van Louisiana, tussen New Orleans en Baton Rouge, in het dorpje Vacherie. Vanuit New Orleans is het ongeveer een uur tot anderhalf uur rijden, afhankelijk van het verkeer. Je kunt met eigen vervoer gaan als je een huurauto hebt en anders kun je een georganiseerde tour boeken.

Moet je tickets voor de Oak Alley plantage vooraf kopen?

Het is aan te raden om je tickets van tevoren te kopen omdat je het Big House alleen kunt bekijken tijdens een rondleiding met een gids en er maar een beperkt aantal plekken beschikbaar zijn. Tickets voor een bezoek aan de plantage, inclusief een rondleiding in het huis, kosten circa 32 dollar per persoon.

Bezoek de plantage vroeg in de ochtend

Oak alley plantation met uitzicht over het Big House

De beste tijd om de plantage te bezoeken, als je met eigen vervoer gaat, is in de vroege ochtend. Het is dan koel en er zijn veel minder mensen. Kom ruim voor het begin van je tour, dan heb je de tijd om de volledige plantage te bekijken. Dat kan natuurlijk ook na de rondleiding maar in ons geval was het toen een stuk drukker, terwijl we vooraf met minder dan tien personen op het gehele domein waren.

Het is niet toegestaan om foto’s of video’s van het interieur van het huis te maken, zogenaamd vanwege het antiek dat er is. Ik kan me niet voorstellen dat dit de echte reden is want er zijn nog maar weinig authentieke spullen in de woning te zien omdat de plantagefamilie dit moest verkopen toen ze failliet gingen na de Amerikaanse burgeroorlog. Ik denk eerder dat het komt door de gevoeligheid. Op een andere plantage die we bezochten, waar wel nog veel antiek stond, was het wel toegestaan om foto’s te maken maar niet om video’s of audio-opnamen te maken.

Rondleiding door het grote huis

De rondleiding door het huis duurt ongeveer een uur waarin het verhaal van de plantage, de eigenaars en de slaven wordt verteld. Er is weinig bewaard gebleven van de slaven: ze mochten niet lezen en schrijven en hun geschiedenis werd mondeling overgebracht. Toch proberen de gidsen een zo goed mogelijk beeld te schetsen van het leven op de plantage, zowel voor de plantagehouders als de slaven. Dit doen ze aan de hand van documenten en het weinig dat wel bewaard is. Zo is er bijvoorbeeld een uitgebreide administratie.

Mensen als bezit

Overal in de Zuidelijke Verenigde Staten waren plantages gevestigd vanwege het goede klimaat om gewassen te verbouwen. Om dit mogelijk te maken werden slaven gebruikt. Omdat de mensen werden gezien als bezit, net als bijvoorbeeld vee, staan ze allemaal in grote boeken vol aankopen, uitgaven en bezit.

Van iedere slaaf staat de naam genoemd, leeftijd, gender, kinderen en de vaardigheden die hij of zij bezat. Zo waren mannen meer waard dan vrouwen, jonge mensen meer dan ouderen en werden bepaalde vaardigheden hoger gewaardeerd. Jonge kinderen bleven bij de moeder en werden gezamenlijk verkocht.

Dit gebeurde echter niet altijd: er zijn een aantal hartverscheurende verhalen bekend waar een moeder voor altijd afscheid moest nemen van haar kind omdat het werd verkocht. Verschrikkelijk.

Het leven op de plantage

slavenhuisjes op de Oak Alley plantage in Louisiana

Op deze plantage zijn ook de slavenverblijven te bezichtigen. Het zijn niet de oorspronkelijke huizen maar replica’s die zijn ingericht met voorwerpen om je een goed beeld te geven van het dagelijks leven op de plantage. En dat was niet niks: de omstandigheden in dit deel van de Verenigde Staten zijn zwaar. Het kan er ongelooflijk heet worden, er zijn orkanen, regenseizoenen en het werk ging iedere dag door. Het was een suikerrietplantage wat moeilijk is om te verbouwen en te oogsten. Er werd gewerkt met scherp gereedschap waardoor ongelukken regelmatig voorkwamen. Tijdens de oogst moesten de slaven maar liefst 18 uur per dag werken.

Bij de voorwerpen zie je ook de boeien en martelwerktuigen waarmee de slaven in toom worden gehouden. Zelfs voor kinderen waren er speciale boeien, zodat hun kleine handen er niet uit konden gaan. Het is niet te bevatten hoe mensen elkaar dit aan kunnen doen.

Op de plantage is ook een restaurant, gastenverblijven en een souvenirwinkel. Daarnaast is er een schitterende rozentuin.

Dubbel gevoel: enerzijds de schoonheid, anderzijds het leed

Voor mij persoonlijk was dit een heel dubbel bezoek: de schoonheid van de tuinen, de ligging, het huis en natuurlijk de eikenlaan waar de plantage zijn naam aan te danken heeft, staat buiten kijf. En dat het bewaart moet blijven voor toekomstige generaties omdat het een deel van de geschiedenis is en het een verhaal is dat verteld moet worden ook. Aan de andere kant: zouden we ook foto’s maken waarop we poseren voor het “Arbeit macht frei” bord in Auschwitz? Of daar een gastenverblijf neerzetten?

Is dat een goede vergelijking, een plantage vol slaven, met een concentratiekamp? Ik weet het niet. Het zijn in ieder geval dingen die je stof tot nadenken geven na een bezoek aan een plantage.